Hoe houd je de dierenarts leuk voor je hond?

Waar de ene hond kwispelend de praktijk van de dierenarts binnenloopt, gaat de ander al in de ankers op de parkeerplaats van de dierenartspraktijk. Waar ligt dit aan? En hoe zorg je dat de dierenarts voor jouw hond zo leuk mogelijk blijft?

Wennen

Allereerst: voorkomen is beter dan genezen. Hoe kun je voorkomen dat jouw hond de dierenarts gaat zien als iets engs? Probeer af en toe naar de praktijk te gaan zonder dat er iets hoeft te gebeuren. Ga bijvoorbeeld even met je hond op de weegschaal staan en geef hem een beloning. Daarna verlaat je de praktijk weer. Vraag, als de dierenartsassistente wellicht tijd heeft, of zij je hond even wil aanraken en misschien ook even in z'n oren wil kijken. Maar laat de hond verder met rust.

Heftige ervaring

Maar wat nu als het kwaad al geschied is? Er is iets gebeurd waardoor je de dierenarts moest bezoeken en het was geenszins een leuke ervaring voor je hond. De reden dat je hond het bezoek als onplezierig heeft ervaren, kan per hond verschillen. Sinds dat bezoek zet je hond geen poot meer in de dierenartspraktijk en moet je hem meetrekken of optillen om naar binnen te kunnen. Wat kun je dan het beste doen?

Training

Onplezierige ervaringen kunnen worden ‘weggetraind’ door deze te vervangen met plezierige ervaringen. Bijvoorbeeld door zo nu en dan de praktijk binnen te lopen, zoals hierboven beschreven. Probeer veel positieve ervaringen te verbinden aan de plek die je hond eerder als onplezierig ervaren heeft. Lukt dit niet of onvoldoende, dan kan je een beroep doen op een hondengedragstherapeut die samen met jou kan kijken hoe je deze training kunt opzetten en uitbreiden.

Alternatieven

Het is altijd aan te raden minimaal een keer per jaar een gezondheidscheck te doen met je hond. Maar als je hond de dierenarts heel eng vindt, kan dat een uitdaging worden. Voor sommige honden kan een dierenarts aan huis een fijn alternatief zijn. Probeer de handelingen die de dierenarts uitvoert al zoveel mogelijk zelf te oefenen met je hond. Zoals: aanrakingen aan oren, poten en lijf, tanden kijken etc. Op die manier vindt je hond het mogelijk iets minder eng als de dierenarts dit doet.